Ken je dat gevoel? Dat als er iemand om je heen weg valt, niets er nog toe doet.. Dat je het raar vindt dat andere mensen zich druk kunnen maken over de kleinste dingen. Jouw wereld staat stil en het is haast vreemd dat mensen die jou niet kennen, daar geen rekening mee houden en dat is logisch.
Ik vond het in het begin vreemd dat iedereen weer aan het werk ging na het overlijden van Bo. Terwijl mijn eigen uitzicht op het werk nog ver te zoeken was. Maar ik kon me ook niet meer druk maken om kleine dingen, daar waar ik het voorheen nog heel vervelend vond dat ik de verkeerde rij bij de kassa had gekozen terwijl ik had gehoopt dat deze rij de snelste was.
Alles wat ik deed kostte mij energie.. Ook het überhaupt nog druk maken om de verkeerde rij bij de kassa. Het maakte me niet meer uit..
En daar waar ik het voorheen nog lastig vond om zelf iemand aan te spreken die een dierbare was verloren, vond ik het nu juist heel fijn als iemand mij aansprak. Al was het maar een: “ik weet niet wat ik moet zeggen”. Dat was al genoeg. Daar heb ik van geleerd.
Ik merkte dat ik een paar maanden na het overlijden van Bo weer een beetje met beide benen op de grond was beland want ik maakte me ineens weer druk om kleine dingen, die er even niet meer toe deden. Alles en iedereen om ons heen was verder gegaan en ook ik was klaar om de grote stap te maken om weer te gaan werken. Ik had weer ritme nodig om weer een beetje grip te krijgen.
Nu we twee jaar verder zijn moet ik soms weleens om mezelf lachen dat ik me er soms op betrap dat ik me toch nog wel eens druk maak om kleine dingen. Zoals laatst dat ik bijvoorbeeld een schrijffout maakte in het vriendenboekje en met typex aan de slag moest.. Ik kon wel janken maar dan zucht ik even heel diep en denk ik: “er zijn me ergere dingen overkomen dan dit foutje, het is oké Riël"
𝑹𝒆𝒍𝒂𝒕𝒊𝒗𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂𝒂𝒏 𝒍𝒆𝒓𝒆𝒏
Reactie plaatsen
Reacties