Op 16 september is onze lieve zoon Mick geboren. Ons tweede regenboogkindje zoals ze dat zo mooi noemen, een kindje dat geboren wordt na verlies. Joy, onze dochter is onze eerste regenboogbaby en ik zal in deze en de volgende blog dan ook vertellen over beide zwangerschappen. Het is niet bedoeld om iemand onzeker of bang te maken door de woorden die ik schrijf. Maar ik wil graag laten weten hoe ik beide zwangerschappen heb beleefd en wellicht kun je hier iets uit halen. Daarnaast deel ik het omdat een zwangerschap na verlies door velen als 'normaal' wordt gezien maar ik graag wil laten weten dat dit niet het geval is. Iedere zwangerschap is een wonder, maar één na verlies is toch extra spannend en erg bijzonder als je het mij vraagt..

Ik weet het nog goed, een half jaar na de geboorte van Bo was het mijn verjaardag. We waren met m'n schoonouders op vakantie in Frankrijk, even eruit.. Bij het moment van opstaan stonden de tranen al in m'n ogen. Wat een kloten dag. Het liefst kwam ik de tent niet uit.. Wat valt er nou nog te vieren? Mijn kind ligt op de begraafplaats in Nederland en ik ben weet ik veel hoeveel kilometer verderop. Er valt helemaal niets te vieren. Toch hebben deze lieve mensen ervoor weten te zorgen dat ik deze dag doorkwam en ook weer 'overleefde'. Want zo voelden alle eerste mijlpalen zonder Bo. Als overleven..

Vanaf het moment dat Bo was overleden ging ik over in één of andere overleef modus. We mochten ‘eindelijk’ naar huis. Niet op de manier waarop we graag wilden maar wel weg uit het ziekenhuis. Uit die vreselijk nare omgeving. In de hoop dat als we thuis zouden komen en na een nacht slapen alles weer normaal zou zijn. Maar normaal, dat werd het niet..

Ken je dat gevoel? Dat als er iemand om je heen weg valt, niets er nog toe doet.. Dat je het raar vindt dat andere mensen zich druk kunnen maken over de kleinste dingen. Jouw wereld staat stil en het is haast vreemd dat mensen die jou niet kennen, daar geen rekening mee houden en dat is logisch.Ik vond het in het begin vreemd dat iedereen weer aan het werk ging na het overlijden van Bo. Terwijl mijn eigen uitzicht op het werk nog ver te zoeken was. Maar ik kon me ook niet meer druk maken om kleine dingen, daar waar ik het voorheen nog heel vervelend vond dat ik de verkeerde rij bij de kassa had gekozen terwijl ik had gehoopt dat deze rij de snelste was.

Deze mooie elastieken band zorgt ervoor dat het boekje alle bladzijdes mooi bij elkaar houdt. En dat wanneer je even stopt met lezen, je daarna weet waar je gebleven was.