Mijn naam is Riëlle Groenewold. Ik ben getrouwd met Rob en we zijn inmiddels al 13 jaar samen. 20 mei 2019 ben ik voor het eerst moeder geworden van onze prachtige zoon Bo*. Hij is geboren na een zorgeloze zwangerschap van 35 weken en 2 dagen. Bo* bleek het heel slecht te hebben in mijn buik en is met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen. Hij had groeiachterstand en was met zijn 1600 gram dus prematuur maar ook dysmatuur.

Na vijf dagen werd Bo* ziek, hij bleek het NEC virus te hebben. Bo* is na tien dagen te hebben geleefd, overleden aan de gevolgen hiervan. Onze wereld stond op zijn kop.. Na een tijd had ik behoefte om Bo* zijn verhaal op papier te zetten, omdat ik bang was dat ik dingen zou vergeten. Maar ik had alleen het 'baby's eerste jaarboek' en het 'kraambezoekboek' in huis. Maar deze bleven, zoals je vast kunt begrijpen, ver achter in de kast liggen.

Ik had behoefte aan een herinneringsboek, één waar ik foto's in kon plakken, ons verhaal op kon schrijven maar dat ik dit ook kon delen met familie en vrienden. Want wij zijn niet alleen onze zoon verloren, mijn (schoon)ouders hun kleinzoon, onze broers en zussen een neefje en onze vrienden een vriendje. Het is niet alleen ons verdriet!
De meeste herinneringsboeken zijn erop gebaseerd om voor jezelf te houden, maar juist het delen van gevoelens vind ik zo belangrijk. Ook was ik er heel erg benieuwd naar, hoe onze naasten het hebben ervaren. Maar helaas kon ik niet vinden wat ik zocht en zo ben ik samen met een illustrator, een ontwerpster en een productiebedrijf,  aan de slag gegaan. En zo is het 'Vriendenboekje voor een sterrenkindje' ontstaan.

In dit boek is er ruimte voor de ouders om te vertellen over de zwangerschap, de bevalling, maar ook over het moment van overlijden. Op deze manier kan het boekje heel waardevol zijn voor de ouders en ook voor de mensen om hen heen. Er is ruimte om foto’s te plakken maar ook om gevoelens of iets anders op papier te zetten.

En hoe mooi is het, dat ik dit boek wel aan m’n ouders, onze families en vrienden kan geven en te vragen of zij er ook in willen schrijven om hun ervaring en gevoelens te delen. Want hoe was het eigenlijk voor hun? Er staan vragen in het boek die beantwoord kunnen worden maar er is ook een blanco pagina waarop je nog iets kwijt kunt als je dat wilt. Je kunt er foto's plakken, een gedicht of tekst schrijven of kinderen kunnen er bijvoorbeeld een tekening maken.

Een soort 'doe-boek' noem ik het. Hoe mooi is het dat je je erop kunt verheugen om het boek weer in handen te hebben als het is ingevuld door iemand die je lief hebt.

Juist door te delen in verlies, wordt het verdriet niet minder, maar wel draaglijker.

Een lieve groet, Riëlle, de mama van Bo*